L’université

Depuis ma naissance, je m’ai senti obligé d’assistir à l’université après le lycée. Chacun de mes parents, mes cousins, e mes tantes et oncles (réellement, presque tous ma famille) a un diplôme universitaire. Je ne veux pas dire que l’éducation n’est pas importante, mais je pense aussi que cette pression mise sur moi et sur beaucoup d’élèves est presque insupportable. Je ne dois pas m’inquiéter chaque jour d’acceptation à l’université. J’ai à peine dix-sept ans: je dois pouvoir m’amuser sans me sentir coupable ! Est-il un crime apprécier ma jeunesse ?

A universidade

Desde o meu nacimento, me sinto obrigado a frequenter à universidade depois do ensino medio. Cada um dos meus pais, meus primos, e meus tios (de verdade, quase toda a minha família) tem algum título universitário. Não quero dizer que a educação não é importante, mas também acho que esta pressão poste em mim e em muitos estudantes é quase insuportável. Não debo me preocupar todo dia da aceitação à universidade. Tenho apenas dezessete anos: debo poder me divertir sem me sentir culpável! É um crime desfrutar a minha juventude?

La universidad

Desde mi nacimiento, me he sentido obligado a asistir a la universidad después del bachillerato. Cada uno de mis padres, mis primos, y mis tíos (de verdad, casi toda mi familia) tiene algún título universitario. No quiero decir que la educación no es importante, pero también creo que esta presión puesta sobre mí y sobre muchos estudiantes es casi insoportable. No debo preocuparme cada día de aceptación a la universidad. Tengo apenas dieciséis años: ¡debo poder divertirme sin sentirme culpable! ¿Es un crimen disfrutar mi juventud?

El segell en el diploma

En els Estats Units, és necessari en molts llocs que cada estudiant aprengui una llengua estrangera a l’escola. Seria una idea magnífica si les escoles poguessin ensenyar-les. Veig cada dia que quasi ningú realment té interès en aprendre una llengua nova. A la classe de castellà, em sembla que jo sóc la única persona que participa en les activitats que fem, i sempre és jo que contesta a les preguntes de la professora. Però la culpa no resta completament amb els estudiants; el problema és que els estudiants només fan cursos de llengües perquè és un requisit de graduació. Volen el segell en el diploma, però no volen poder comunicar amb una varietat de persones i de cultures. Per els dels Estats Units, las classes de llengües estrangeres no són una oportunitat, són una càrrega. No reconeixen que és un privilegi i una benedicció. Mentre que hi ha tanta gent en el nostre món que no tenen accés a la educació bàsica, els dels Estats Units només se queixen. Quina llàstima.

Musica est Dei Donum Optimi

Des de el meu naixement, la meva vida ha estat plena de música. Mai hi ha silenci a casa meva: sempre hi ha alguna melodia en l’aire, algú  taral·larejant o el so d’un altaveu. Entre la gran varietat de cançons tocats a casa meva, un tipus destaca: la música Bollywood.  Las pel·lícules Devdas, Kabhi Khushi Kabhie Gham, Dil Se, Kuch Kuch Hota Hai, Veer-Zaara i moltes més han estat una part gran de la meva joventut. Encara recordo els dies quan la meva mare i jo vèiem Dilwale Dulhania Le Jayenge cada dia a la tarda. Cuan era nen, el nivell de qualitat era molt més alt que el d’avui. Deu anys més tard, encara tinc una connexió gran a les cançons d’aquella època. Les cançons Bollywood actuales no tenen aquella profunditat, aquella poesia, aquella bellesa. Dit això, la música d’avui té un encant diferent; és més moderna, amb influència occidental. Tot i així, predic que com adult, encara escoltaré les melodies de la meva joventut.

Musica est Dei Donum Optimi

Desde meu nascimento, a minha vida esteve cheia de música. Nunca tem silêncio na minha casa: sempre tem alguma melodia no ar, alguém cantarolando ou o barulho dum alto-falante. Entre a grande variedade de músicas tocadas na minha casa, um tipo se salienta: as músicas Bollywood. Os filmes Devdas, Kabhi Khushi Kabhie Gham, Dil Se, Kuch Kuch Hota Hai, Veer-Zaara e muitas mais foram uma parte grande da minha infância. Ainda lembro os dias quando minha mãe e eu assistíamos Dilwale Dulhania Le Jayenge cada dia pela tarde. Quando era criança, o nível de qualidade era muito mais malto que o de hoje. Dez anos após, ainda tenho uma conexão grande às músicas daquela época. As músicas Bollywood atuais não têm essa profundidade, essa poesia, essa beleza. Dito isso, a música de hoje tem um charme diferente; é mais moderna, com influência ocidental. Ainda assim, predigo que como adulto, ainda estucarei as melodias da minha juventude.

El sello en el diploma

En los Estados Unidos, es necesario en muchos lugares que cada estudiante aprenda una lengua extranjera en el colegio. Sería una idea magnífica si los colegios pudieran enseñarlas. Veo cada día que casi nadie realmente tiene interés en aprender una nueva lengua. En la clase de español, me parece que yo soy la única persona que participa en las actividades que hacemos, y siempre es yo que contesta las preguntas de la profesora. Pero la culpa no queda completamente con los alumnos; el problema es que los estudiantes solo hacen cursos de lenguas porque es un requisito de graduación. Quieren el sello en el diploma, pero no quieren poder comunicar con una variedad de personas y de culturas. Para los estadounidenses, las clases de lenguas extranjeras no son una oportunidad, son una carga. No reconocen que es un privilegio y una bendición. Mientras que hay tanta gente en nuestro mundo que no tienen acceso a la educación básica, los estadounidenses sólo se quejan. Que lástima.

Desilusão

Acordaram-me uma terça-feira há quatro semanas as campainhas tenras do alarme do meu celular. Estaba carregando no chão no lado oposto do cômodo. Levantei-me relutantemente e como um robô arrastrei-me para ele; mas ao chegar ao meu celular, avia de ficar escutando a doce melodia do meu alarme. Aqueles poucos momentos da paz, contudo, não permaneceram.

Não sei quando sumiu minha curiosidade. Não sei quando comecei a importar-me as notas, as arbitrárias medidas do aprendizado, o sucesso acadêmico. Aonde foi o menino que dormia-se à uma porque tinha passado toda a noite lendo? Que esquecia das suas tarefas porque estava aprendendo idiomas novos? O que destruiu a minha imaginação, minha criatividade, minha alma?

Entrei na escola aquele dia sem o optimismo que acompanhava-me na minha infância. Mais que a minha mochila, melancolia sobrecarregou-me. O sorriso no meu rostro escondeu meu dor, mas não alegrou-me.

Perfeição

Sempre me perguntam dos meus planos para o futuro. O que você vai estudar? O que você quer ser? Quando falo que ainda não sei, todo o mundo me aconselha. A minha família quer eu ser médico e os meus amigos me aconselham fazer o que me agrada, mas pra mim, o futuro ainda é um mistério. Se eu pudesse predizer o futuro, o Senhor sabe que eu faria. Quereria saber todo pormenor da minha vida desde meu nascimento até meu morte. Sou o tipo de pessoa que planeja todo evento, todo detalhe sob meu controle.

Desilusión

Me despertaron un martes hace cuatro semanas las campanillas tiernas de la alarma de mi celular. Estaba cargando en el suelo en el lado opuesto del cuarto. Me levanté de mala gana y como un autómata me arrastré hacia él; pero al llegar a mi celular, había de quedarme escuchando la dulce melodía de mi alarma. Aquellos pocos momentos de paz, sin embargo, no permanecieron.

No sé cuándo desapareció mi curiosidad. No sé cuándo me empezó a importar las calificaciones, las arbitrarias medidas del aprendizaje, el éxito académico. ¿Adónde fue el niño que se dormía a la una porque había pasado toda la noche leyendo? ¿Que se olvidaba de su tarea porque estaba aprendiendo lenguas nuevas? ¿Qué destruyó mi imaginación, mi creatividad, mi alma?

Entré en la escuela aquel día sin el optimismo que me acompañaba en mi niñez. Más que mi mochila, mi melancolía me pesó. La sonrisa en mi rostro escondió mi dolor, pero no me alegró.